ریشه های بی سیم دیجیتالی و سلولی (موبایل) به دههء 1940 برمیگردد، زمانیکه انتقال صوت از طریق تلفن بصورت متحرک شروع شد.با درنظر گرفتن گام پرجنب و جوش توسعه امروزی ممکن است کمی عجیب بنظر آید که تکنولوژی بی سیم انتقال دیتا زودتر از آن تاریخ پدیدار نشد. چندین دلیل برای این مسئله وجود دارد.

فن آوری، اهمیت ندادن، مقداری از قوانین و مقرارت توسعهء تلفن – رادیویی (بی سیم) اولیه، ایالات متحده را محدود نمود. از آنجائیکه لامپ خلاء (Vacuum Tube) و ترانزیستور در اوایل، شبکه تلفنی اولیه را امکان پذیر نمودند، انقلاب بی سیم فقط بعد از بوجودآمدن ریزپردازنده های با قیمت پایین و سوئیچینگ قابل دسترس بوده و شروع شدند. در حالیکه شرکت سیستم بل (Bell System) عالی ترین سیستم تلفنی با خطوط زمینی در دنیا را ساخت، هرگز خود را کاملا" متعهد به ایجاد برقراری تبادل اطلاعات از طریق تلفن بصورت موبایل (متحرک) نکرد. مهندسین بی سیم آنها با استعداد و باهوش بودند، اما خود سیستم آنها را در عقب نگه داشت. قوانین فدرال همچنین بسیاری از پروژه ها را به تاخیر انداخت، اما در اروپا جائیکه کشورها توسعه ارتباطات راه دور شرکتهای تلفن خود را می گردانند، اگرچه مسلما"، بدون رقابت بوده ولی فن آوری بی سیم در آنجا زودتر از ایالات متحده پدیدار نشد، و در برخی حالتها حتی دیرتر این مسئله اتفاق افتاد. با شروعش در سال 1921 میلادی در ایالات متحده بی سیم های متحرک با 2 مگاهرتز عملیات خود را شروع نمودند، درست بالاتر از باند پخش رادیویی AM زمان حال. آنها بطور عمده بی سیم های آزمایشی اداره پلیس بودند که سیستمهای عملیاتی آنها تا دههء 1940 اجراء نگردید. خدمات پلیس و اورژانس، پیشگامی را در برقراری ارتباط بصورت بی سیم موبایل (متحرک) با فکر اندکی که به استفاده از تلفن خصوصی در آن زمان به این فن آوری میشد، بخود اختصاص دادند.



اولین تلفن موبایل روسی

در سال 1934 کنگره ایالات متحده، کمیسیون ارتباطات فدرال یا FCC را ایجاد نمود. بعلاوهء منظم کردن امور تلفنی زمینی درون ایالتی، FCC شروع به اداره و مدیریت طیف رادیویی (بی سیم) نمود. این مسئله مشخص می نمود که چه کسی از چه فرکانسی استفاده خواهد کرد. این مدیریت، اولویت را به خدمات اورژانس، نمایندگیهای دولتی، شرکتهایی مثل آب، برق، تلفن و گاز و خدماتی که FCC فکر میکرد به بیشتر مردم کمک می کند، داد. کاربران دیگر بی سیم مثل خدمات تاکسی تلفنی یا شرکت اعزام کامیون جرثقیل دار جهت به یدک کشیدن اتومبیلها احتیاج به طیف کوچکتری باند فرکانس جهت هدایت و انجام کارهایشان داشتند. تلفن رادیویی (بی سیم) فرکانس زیادتری جهت ارائه خدمت به افراد کمتری اختصاص داد. FCC هیچ کانال تلفنی بی سیم (رادیویی) را تا بعد از جنگ جهانی دوم به هیچ سازمان یا شرکتی اختصاص نداد.


تصویر از موزه ارتباطات راه دور سوئد



در 17 ژوئن 1946 در شهر سنت لوئیز ایالت میزوری آمریکا، شرکتهای AT & T و Southwestern Bell اولین خدمات تلفن بی سیم موبایل را بصورت تجاری در آمریکا براه انداختند. موبایلها از مجوزهای تلفن بی سیم (رادیویی) وسایل متحرک که جدیدا" صادر شده بود و توسط FCC به شرکت Southwestern Bell اعطاء شده بود، استفاده میکردند. آنها بر روی 6 کانال در باند 150 مگاهرتز با فواصل کانالی 60 کیلو هرتز کار میکردند. پارازیت بد بین کانالی چیزی شبیه تداخل مکالمات با یکدیگر در تلفن های خطوط زمینی، به سرعت شرکت Bell را وادار نمود که فقط از سه کانال استفاده نماید. با یک استثناء نادر در آزمایش شرکت سیستم بل (Bell)، که مشترکین توانستند تلفن رادیویی (بی سیم) خود را با مارکهای دیگر خریداری و استفاده نمایند بجای اینکه از تجهیزات خود T AT & استفاده کنند. در بالای دفتر مرکزی شرکت بل Southwestern Bell در پلاک 1010 خیابان Pine، یک آنتن با امکان نقل و انتقال 250 وات برای موبایلهای پیج شده، نصب گردید که ترافیک تلفن بی سیم (رادیویی) را بصورت ارسال داده از ماهوارهء ارتباطی به ایستگاه زمینی فراهم نماید. عملیات انجام گرفته کاملا" روشن و واضح بود، همانطور که در زیر توضیح داده شده است. 





تماسهای تلفنی متحرک (موبایل) چگونه اداره میشدند؟ 

کاربر تلفن، یک شماره راه دور را شماره گیری می نمود و درخواست اتصال به اپراتور خدمات موبایل (متحرک) را میداد ، که شماره تلفن وسیله نقلیه ای که می خواست با او تماس بگیرد رادر اختیار او قرار می داد. اپراتور یک سیگنال را از ترمینال یا پایانهء کنترل که باعث میشد که یک لامپ روشن شده و یک زنگ در واحد متحرک (موبایل) بصدا در بیاید را ارسال می نمود. سپس شخص مورد تماس به شخص تماس گیرنده پاسخ میداد. صدای او توسط بی سیم (رادیو) به نزدیکترین گیرنده و پس از آن توسط سیم تلفن به دورتر سفر می کرد.
برای اینکه یک تماس تلفنی از یک وسیله نقلیه به شخصی دیگر انجام گیرد، شخص حاضر در وسیله نقلیه تنها تلفنش را برمیداشت و دگمهء " صحبت – Talk " را فشار میداد. این عمل یک سیگنال رادیویی که توسط نزدیکترین گیرنده گرفته میشد، ارسال می نمود و به اپراتور انتقال می یافت.
مجموعه های متحرک یا ست های موبایل (متحرک) 20 واتی عمل انتقال به برج مرکزی را برگشت نمی دادند و آنرا به یکی از پنج گیرنده که در شهر قرار داده شده بود میفرستادند. زمانیکه گوشی موبایل از جایش برداشته میشد تمام 5 گیرنده باز و فعال می شدند. سرویس تلفن موبایل یا سیستم MTS سیگنالها را از یک یا چند گیرنده به یک سیگنال ترکیب نموده و یکی می نمود و آنرا تقویت نموده و به سوئیچ برد محاسبه عوارض تلفن می فرستاد. این عمل رومینگ از یک شهر به شهر دیگر را امکان پذیر می ساخت. نمی توانید تصور نمایید که این چگونه کار میکرد؟ تصور نمایید که شخصی در درون یک خانه در حال راه رفتن است، با چندین گوشی که بر روی دستگاه تلفن نیستند، یک شخص در طرف دیگر می تواند صدای شخص تماس گیرنده را زمانی که از یک اتاق به اتاق دیگر میرود بشنود، از آنجائیکه هر تلفن بخشی از صدا را گردآوری می نمود.